LifenMirror

പൂത്തുലഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പൂമരങ്ങൾ... ആ പൂമരത്തണലിൽ ശാന്തമായി  ഉറങ്ങുന്ന നീണ്ട വഴിപാതയും, വർണ്ണപൂക്കൾ കൊണ്ട് പകുതി മറച്ച നിൻ്റെ  സ്വർണ്ണമേനിയും, നീ എന്ന വെയിലിൻ്റെ  ഓരോ ഭാവങ്ങളെയും ഉൾകൊള്ളാൻ തയ്യാറായി നിൽക്കുന്ന പ്രകൃതിയും...നിൻ്റെ  ഓരോ ഭാവങ്ങളിലും സുന്ദരിയാകുന്ന പ്രകൃതിയെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന ഞാനും..   ഒന്നാം ഭാവത്തിൽ ... അങ്ങ് ദൂരെ ചക്രവാളത്തിൽ.. സൂര്യകിരണങ്ങൾ പതിയുമ്പോൾ... കോടമഞ്ഞിൻ തണുപ്പിൽ പുതച്ചു ഉറങ്ങുന്ന പ്രകൃതിയെ നീ ചെന്ന് ഉമ്മ വെച്ച് ഉണർത്തുന്നത് പോലെ... ഇളം വെയിലിൽ പ്രകൃതിയുടെ ഓരോ ജീവകോശങ്ങളും, നെറ്റിയിൽ കുങ്കുമം ചാർത്തിയ പുതുമണവാട്ടിയെ പോലെയും. മെല്ലെ മെല്ലെ നീ നിൻ്റെ   സൗന്ദര്യത്തിൽ ശക്തിയെ ചാലിച്ചു  തുടങ്ങുമ്പോൾ അത്  നിൻ്റെ രണ്ടാം  ഭാവം.... അതാണ്, എൻ്റെ വീട്ടുമുറ്റത്തെ നീ  എന്ന ഉച്ച വെയിൽ. കിളിവാതിലൂടെ നിൻ്റെ സൗന്ദര്യം  മുഴുവൻ ഒപ്പിയെടുക്കാൻ  ശ്രമിക്കുമ്പോൾ ,  എൻ്റെ ഈ മിഴികൾ അതിന്  തികയില്ല എന്ന സത്യം  ഞാൻ  തിരിച്ചറിയുമ്പോൾ .. ആ വലിയ കവാടം തുറന്നു വെളിയിൽ ഇറങ്ങിയതും എൻ്റെ കണ്ണുകൾ  കുസൃതി ...

വിണ്ണിൽ നിന്ന് കൂടപ്പിറപ്പുകളെ വിട്ടുപിരിയുമ്പോൾ   ചുണ്ടുകൾ വിതുമ്പുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. നെഞ്ച് തേങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു..  ഒരുമിച്ച് കളിച്ചു നടന്നപ്പോഴും.. ഒരുമിച്ചു കെട്ടിപിടിച്ച് ഉറങ്ങുമ്പോഴും..  മേഘകെട്ടുകളായി ഒഴുകി നടന്നപ്പോഴും. ഇടിമുഴക്കി വഴക്കുണ്ടാക്കിയപ്പോഴും.. മിന്നലായി വന്ന് പേടിപ്പിച്ചപ്പോഴും...  അച്ഛനെന്ന സൂര്യനൊപ്പം മാനത്ത് ഒളിച്ചു കളിച്ചപ്പോഴും... ഞാനെന്ന മഴത്തുള്ളി അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല... സുന്ദരമായ ഈ ജീവിതം ഇത്രെയും ക്ഷണികമാണെന്ന്.. കൂടുവിട്ട് മരണത്തിലേക്ക് അടർന്നു വീണപ്പോള്‍.... അച്ഛൻ പകർന്നു തന്ന ധൈര്യവും അമ്മ ഓതി തന്ന സ്നേഹ മന്ത്രങ്ങളും എന്നും കൂട്ടായി ഉണ്ടായിരുന്നു... അമ്മ തന്ന ഏഴു മന്ത്രങ്ങൾ മൗനമായി എൻ്റെ ഉള്ളിൽ മയങ്ങി.. അച്ഛൻ തൊടുത്തു വിട്ട ശക്തിയില്‍ ആ ഏഴു മന്ത്രങ്ങൾ ഏഴു നിറങ്ങളായി മാറി... അച്ഛന്റെ കിരണങ്ങൾ ഏൽക്കുമ്പോൾ എൻ്റെ ഉള്ളിലെ നിറങ്ങൾ മിന്നിത്തിളങ്ങി .. ഞാൻ എന്ന മഴത്തുള്ളി ഒരു പൂമൊട്ടായി മാറി.. നിറങ്ങളെ ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ച ഒരു പൂമൊട്ട്...  തൊട്ടുരുമ്മി ഇരുന്ന നിറങ്ങൾ, കാറ്റിൽ ഉലയുന്ന ഇലകളെ പോലെ.. എൻ്റെ ഉള്ളിൽ പതുക്കെ ആടി ഉലയുമ്പ...